Rozległe puste pola, wzdłuż których idzie zgarbiona staruszka. Tylko dzięki temu, że w tle widać wielki kościół pw. św. Stanisława można rozpoznać, że zdjęcie zostało zrobione w Czeladzi. To ulubiona fotografia Macieja Żymirskiego ze zbiorów jego taty Jerzego. W sumie zachowało się około 10 tysięcy równie rzadkich kadrów z terenu Czeladzi, Zagłębia Dąbrowskiego i Beskidu Śląskiego. W mieście trwa wielka akcja dygitalizacji zbiorów czeladzkiego fotografa.
- Mój tata pokochał fotografię już w wieku 14-15 lat. Urodził się we Lwowie w 1930 roku. Jako chłopiec często chodził do fotografa nie po to, żeby robić sobie zdjęcie, ale dlatego, że fascynowała go atmosfera i to, co się tam dzieje. Opowiadał mi, że sam nawet skonstruował sobie aparat, choć nie dowiedziałem się nigdy, czy działał i robił zdjęcia - uśmiecha się Maciej Żymirski.
Na zdjęciu okolice kościoła pw. św. Stanisława w Czeladzi. Dziś stoi tu fontanna.
Jerzy Żymirski
Rodzice pana Macieja przyjechali do Czeladzi w 1954 roku. Mama otrzymała nakaz pracy w tutejszym liceum. Tata został nauczycielem w dąbrowskim liceum im. Stefana Żeromskiego.
- Był związany z Czeladzią, kochał to miasto, choć mówił, że to nie on je wybrał. To Czeladź wybrała jego. To dlatego w późniejszych czasach, miał wątpliwości czy powinien wstąpić do Stowarzyszenia Miłośników Czeladzi. Zastanawiał się, czy osoby, które od pokoleń związane są z tym miejscem, zaakceptują jego spojrzenie - wspomina syn. - Ostatecznie zaczął tę współpracę, potem zaraził społeczną działalnością mamę, a dziś ja kontynuuję rodzinne tradycje w Stowarzyszeniu Miłośników Czeladzi - dodaje pan Maciej.
Jerzy Żymirski
- Mojemu tacie aparat towarzyszył wszędzie. Początkowo fotografował rodzinę, potem zainteresowało go miasto i Zagłębie Dąbrowskie. Udzielał się w sekcji fotograficznej przy bytomskim kole PTTK, więc jest też sporo zbiorów z plenerów w Beskidzie Śląskim. Ostatecznie hobby mojego taty ewoluowało już w stronę fotografii artystycznej - wspomina syn Jerzego Żymirskiego.
Aby potwierdzić swoje umiejętności fotograficzne nauczyciel zdał nawet czeladniczy egzamin. Nie myślał o tym, aby zakładać własne atelier fotograficzne. Chodziło tylko o potwierdzenie, że jego fotografia ma profesjonalne podstawy.
Czeladzianin stale pogłębiał wiedzę ze swojej ukochanej dziedziny. Prenumerował branżową prasę z Niemiec, Polski i Czech. - Tata nauczył się nawet czeskiego, by móc czytać te gazety - zaznacza pan Maciej.
Jerzy Żymirski
Dziś prasowe archiwum fotografa znajduje się w zbiorach Miejskiej Biblioteki Publicznej w Czeladzi.
Jerzy Żymirski był perfekcjonistą. Kiedy wywoływał zdjęcia, długo się im przyglądał. Kadry, które nie spełniały jego oczekiwań, odkładał na bok. Nie planował ich pokazywać, więc ich nawet nie opisywał.
- Dziś trudno nam zlokalizować niektóre miejsca na tych fotografiach i toczą się burzliwe dyskusje, gdzie mogły zostać zrobione - opowiada pan Maciej.
Pierwsza wystawa prac czeladzianina odbyła się w 1982 roku w Domu Kultury "Odeon". Nosiła tytuł "Czeladź, której już nie ma".
Teraz zdjęcia Jerzego Żymierskiego to również "podróż sentymentalna". - Osobom, które tu mieszkają, czasem trudno zauważyć zmiany. Te zdjęcia pokazują, jak otoczenie ewoluowało już w latach 60., 70. i 80. Wywołuje to wspomnienia, wielkie emocje i dyskusje - cieszy się pan Maciej.
Na zdjęciu dzisiejsza ulica Szpitalna
Jerzy Żymirski
Członkowie Stowarzyszenia Miłośników Czeladzi postanowili ocalić zbiory fotografii i przezroczy swojego nieżyjącego już kolegi. Udało się nawet do projektu digitalizacji zdobyć środki z Fundacji Banku Zachodniego WBK, w ramach konkursu grantowego "Tu mieszkam, tu zmieniam".
- W projekt skanowania zdjęć zaangażowana jest także młodzież z Zespołu Szkół Ogólnokształcących i Technicznych w Czeladzi. Chcemy zakończyć ten etap prac nad zbiorem przed wakacjami, aby właśnie w tej szkole zorganizować wystawę fotografii. Potem zdjęcia będą wędrowały po całym mieście. Chcemy je umieścić w urzędzie miejskim, bibliotece, muzeum. Chodzi o to, aby te wspomnienia o Czeladzi, której już nie ma wędrowały za mieszkańcami. Za wielkie zaangażowanie dziękuję szczególnie pani Ewie Ambroży z naszego Stowarzyszenia - podkreśla Maciej Żymirski.
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze
I niestety - jak zwykle uwaga co do samego artykułu - warto przejrzeć przed publikacją, inaczej trafiają się perełki takie, jak: "Tata została nauczycielem w dąbrowskich liceum". Dwa błędy w króciutkim zdaniu :(